Jak wszyscy wiemy, metodami powszechnie stosowanymi w powlekaniu próżniowym są transpiracja próżniowa i rozpylanie jonowe. Jaka jest różnica między powłoką transpiracyjną a powłoką napylaną Wieleludzie mieć takie pytania. Podzielmy się z Tobą różnicą między powłoką transpiracyjną a powłoką napylaną
Próżniowa folia transpiracyjna ma na celu ogrzanie danych przeznaczonych do transpiracji do ustalonej temperatury za pomocą ogrzewania oporowego lub wiązki elektronów i osłony laserowej w środowisku o stopniu próżni nie mniejszym niż 10-2 Pa, tak aby energia drgań termicznych cząsteczek lub atomy w danych przekraczają energię wiązania powierzchni, tak że wiele cząsteczek lub atomów ulega transpiracji lub wzrasta i bezpośrednio osadza je na podłożu, tworząc film. Powłoka napylająca jonowo wykorzystuje ruch o dużej rezystancji jonów dodatnich generowany przez wyładowanie gazowe pod wpływem pola elektrycznego do bombardowania celu jako katody, tak że atomy lub cząsteczki w celu uciekają i osadzają się na powierzchni platerowanego przedmiotu, tworząc wymagany film.
Najczęściej stosowaną metodą powlekania próżniowo-transpiracyjnego jest metoda ogrzewania oporowego. Jego zaletami są prosta konstrukcja źródła ciepła, niski koszt i wygodna obsługa. Jego wadą jest to, że nie nadaje się do metali ogniotrwałych i mediów odpornych na wysokie temperatury. Ogrzewanie wiązką elektronów i ogrzewanie laserowe mogą przezwyciężyć wady ogrzewania oporowego. W przypadku ogrzewania wiązką elektronów skupiona wiązka elektronów jest wykorzystywana do bezpośredniego ogrzewania danych w powłoce, a energia kinetyczna wiązki elektronów staje się energią cieplną, która powoduje transpirację danych. Ogrzewanie laserowe wykorzystuje jako źródło ciepła laser dużej mocy, jednak ze względu na wysoki koszt lasera dużej mocy może być stosowane jedynie w niewielkiej liczbie laboratoriów badawczych.
Umiejętność rozpylania różni się od umiejętności transpiracji próżniowej. Rozpylanie odnosi się do zjawiska, w którym naładowane cząstki bombardują z powrotem powierzchnię (cel) ciała, w wyniku czego z powierzchni emitowane są stałe atomy lub cząsteczki. Większość emitowanych cząstek ma charakter atomowy, co często nazywa się atomami napylonymi. Napylonymi cząstkami używanymi do ostrzeliwania celów mogą być elektrony, jony lub cząstki obojętne. Ponieważ jony łatwo uzyskują wymaganą energię kinetyczną w polu elektrycznym, jony wybiera się najczęściej jako cząstki otoczkowe.
Proces rozpylania opiera się na wyładowaniu jarzeniowym, co oznacza, że jony rozpylające pochodzą z wyładowań gazowych. Różne umiejętności rozpylania mają różne metody wyładowania jarzeniowego. Rozpylanie diod DC wykorzystuje wyładowanie jarzeniowe DC; Rozpylanie triodowe to wyładowanie jarzeniowe wspomagane przez gorącą katodę; Rozpylanie RF wykorzystuje wyładowanie jarzeniowe RF; Rozpylanie magnetronowe to wyładowanie jarzeniowe kontrolowane przez pierścieniowe pole magnetyczne.
W porównaniu z powłoką transpiracyjną próżniową, powłoka napylająca ma wiele zalet. Jeżeli można napylać dowolną substancję, zwłaszcza pierwiastki i związki o wysokiej temperaturze topnienia i niskiej prężności par; Przyczepność pomiędzy napyloną folią a podłożem jest dobra; Wysoka gęstość filmu; Grubość folii można kontrolować, a powtarzalność jest dobra. Wadą jest to, że sprzęt jest skomplikowany i wymaga urządzeń wysokiego napięcia.
Ponadto połączeniem metody transpiracji i metody rozpylania jest powlekanie jonowe. Zaletami tej metody jest silna przyczepność folii do podłoża, duża szybkość osadzania i duża gęstość folii.
Czas publikacji: 9 maja 2022 r